Çünkü onlar ötededir. Zihnimizin ta uzak köşelerinde, belli belirsiz yüzleri olan, bazen yüzleri bile olmayan bulanık bir kalabalıktır. Onlar; Onlardır işte, ne bizden ne sizdendirler.
Bazen gerçekten de ötededirler. İstesek de aralarında olamayız. Çok uzaklarda yaşarlar, birbirine benzer hep onlar. Japonlardır hep çekik gözlü kısa boylu, veya Afrikalı zencilerdir kapkara tenli ve koca dudaklı. Dünyanın öte ucunda yaşarlar onlar. Onların hakkında atıp tutmak da kolaydır.
Kimileri çok yakınımızdadır. Yollarda, çarşıda, pazarda, işte veya okulda.. Her yerdedirler. Onların hakkında atıp tutmak ise cesaret ister bazen. Çünkü eğer kalabalıklarsa, sonuç bizim için çok fenadır, hatta öldürülebiliriz bile. Ya Galatasaraylıdırlar ya Beşiktaş ya Fener veya başka renklerde bir takımın taraftarıdırlar. Hani, uğruna tartışmalar veya kavgalar edecek kadar fanatik olmasak bile, arasıra sırf eğlence için onlarla dalga geçeriz.
Yine yakınımızda, aramızda olan kimileri vardır ki, onlarla açıkça dalga geçersek eğer, genellikle hem sizler hem bizler tarafından yadırganırız. Ama yine de bazılarımız zayıf karakterimizden ötürü, onları dolaylı yollardan aşağılamaktan haz duyarız. Çünkü bariz şekilde kendimizden zayıf olduğunu “sandığımız” birini bulmak öyle kolay değildir. Zayıf karakterlilerimiz bir yana, çoğumuz en azından etrafa uyup, onları adam yerine koymayız. Onlara ne iş veririz, ne oğlumuza eş olsun isteriz, ne de aramıza girmeleri için somut çözümler üretiriz. Ya felçlidirler, ya kör, ya topal. Hepsi de sakattır sonuçta, yahut engelli! Ne fark eder ki bu tanımlar onlar için? Sizler de, bizler de çoğu zaman onlara acımaktan öteye geçemeyiz.
Kimilerini ya biz öteleriz, ya onlar incinip uzaklaşırlar. Çoğumuzun onlara acımaya bile vakti yoktur. İşimiz, gücümüz, çoluk çocuk veya eşimiz ön plandadır. Evet! Onlar bizim varlık sebebimizdir. Onlar inşa etmiştir sahip olduğumuz herşeyin temelini. Ama ne yazıktır ki tüm o duygular, düşünceler ve sorumluluklar ardarda bir ip gibi dizilen sözlerimizde asılı kalır. Arasıra karardıkça çıkarır, konuşur konuşur asarız balkonumuzdaki iplere bu bembeyaz, tertemiz öyküleri. Birbirimize tertemiz çamaşırları gösterek avunuruz. Onlar anamız, babamız, nine veya dedelerimizdir. İhtiyarlamışlardır hepsi de artık. Ve geçer gider önümüzden ömrümüz. Bakakalırız ardında hatıraların.. Şaşkın, pişman ve perişan.
Zaman her düğümü çözer. Akar gideriz “o bilmediğimiz” girdabın ortasına doğru. Sen, ben, o, biz, siz ve onlar.. Ve ötekiler.
Aslında öteDEkiler bilirler birbirine benzediğini herşeyin.
Yüksek önyargılarımızı aşıp, ötedekilere dahil olmak kadar zor olan başka ne var ki bu hayatta demez miyiz o zaman?
O nedenle, bir zıplarız, belki iki zıplarız ve yine deriz ki:
“Ötekiler Birbirine Benzer!”
Vefa Lök 